၀ါသာန္အခါမိုးတြင္းရဲ႕ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လမ္းမတစ္ေနရာ အခ်ိန္ကားနံနက္(၈)နာရီခြဲခန္႕၊ ရန္ကုန္မိုးရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း မိုးရြာျပီးေတာ့ ကားလမ္းေပၚမွာ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္နဲ႔ ေရကြက္ေတြကလမ္းေပၚမွာတင္က်န္ရစ္ေနခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ရပ္ကြက္ထဲက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ျပီး ဟိုေငးဒီေငး လုပ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲကိုေရာက္လာတာကေတာ့ အသက္(၁၃)ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ အစိမ္းေရာင္ေဘာင္းဘီတို အျဖဴေရာင္လို႕ေတာင္ေျပာရခက္တဲ့အက်ီအျဖဴနဲ႕ ညစ္ႏြမ္းေနတဲ့လြယ္အိတ္ကိုလြယ္ျပီးလက္ကထမင္းဘူးအျပားေလးကိုကိုင္ျပီးလမ္းမၾကီးေဘးအတိုင္းခပ္သုတ္သုတ္ေလးေလွ်ာက္လာတာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒုတ္ိယေတြ႕လိုက္ရတာကေတာ့ ေနာက္ဆံုးေပၚကားတစ္စီး ကားေပၚမွာ မိသားစုတစ္စု ျပည့္ျပည့္စံုစံုေျပာရရင္ ေစာေစာက ေကာင္ေလးနဲ႕အသက္မတိမ္းမယိမ္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႕မိသားစု။ေကာင္မေလးရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ သစ္လြင္တဲ့ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ေပါ့(ထားလိုက္ပါေတာ့)၊ဒီလိုနဲ႕ ကားၾကီးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေကာင္ေလးအနားကိုအေရာက္ လမ္းမေပၚက ေရဗြတ္ကိုတက္အနင္း "ျဗန္း" ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ ေကာင္းေလးကလည္း လန္႕ျပီးခုန္အေရွာင္ ဂြမ္းဆိုတဲ့ထမင္းဘူးလြတ္က်တဲ့အသံနဲ႔အတူ အျဖစ္အပ်က္က စကၠန္႕ပိုင္းေလး ဆိုေပမယ့္ ကားၾကီးကေက်ာ္သြားေတာ့ ေရစိုရႊဲေနတဲ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးနဲ႔ေကာင္ေလးက ထမင္းဘူးေလးကို ႏွေမ်ာတမ္းတစြာ ငံုၾကည့္ေနမိတယ္။ဒါကို ကားေပၚက မိသားစုက သိမည္မထင္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္ေလးအနားေလွ်ာက္သြားျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းဘူးထဲမွာ ဟင္းကမပါ ပါတဲ့ထမင္းကလည္းဖိတ္ကုန္ျပီ။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က "ညီေလးဘာျဖစ္သြားလဲလို႕" ေမးေတာ့ "ဘာမွမျဖစ္ဘူးအကို" လို႔ျပန္ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က "ညီေလးေက်ာင္သြားမလို႕လား၊အ၀တ္ေတြေရစိုကုန္ျပီ၊အိမ္နဲ႕နီးရင္ျပန္လဲလိုက္ပါလားလို႕ေျပာေတာ့" သူက "ရတယ္မလဲေတာ့ဘူး၊ေက်ာင္းေနာက္က်လိမ့္မယ္ဒီေန႕စာေမးပြဲရွိတယ္။အခုအေမ့ကိုေစ်းထဲမွာကူလုပ္ေပးရဦးမယ္၊
အေမကေစ်းထဲမွာပ်ံက်ေစ်းေရာင္းတာေလ။ျပီးေတာ့ျပန္လဲရေအာင္လည္း လဲမယ့္အ၀တ္အစားက မေန႕ကေရစိုလို႔မေျခာက္ေသးဘူး" ဟုျပန္ေျဖေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆြံအသြားျပီး "ေအးေအး ျပီးေရာ" လို႔သာျပန္ေျပာလိုက္ႏိုင္တယ္။ေကာင္ေလးကို သူ႕ထမင္းဘူးျပန္ေကာက္ျပီးထြက္သြားမွ "ညီေလးေရာ့ေခါင္းေလးေတာ့သုတ္လိုက္" ဆိုျပီးေဘာင္းဘီးအိတ္ထဲက လက္ကိုင္ပု၀ါကို ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ "ေက်းဇူးဆိုျပီး" ေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္သုတ္ျပီး ထြက္သြားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လဲအိမ္ကိုျပန္ခဲ့တယ္။ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ဒီလိုကေလးမ်ိဳးကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏိုင္ငံမွာဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိမလဲ လို႕ေတြးမိလိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ျပီးေတာ့ ဒီလိုကေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီေပးဖို႕ ဆံုးဖတ္လိုက္တယ္(မိတ္ေဆြတို႕လဲကူညီေပးၾကပါ)။အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆုတစ္ခုေတာင္းမိတယ္
"ပြင့္ေသာပန္းတိုင္း လန္းပါေစ ဗ်ာ"
